نوشتن

تو نمیدانی نوشتن چه زهرماری جنون آمیزیست

تمام روز در دنیایی دیگر قدم برمیداری،با آدم های خیالی حرف میزنی،در ذهنت موسیقی پخش میکنی،چیز هایی میشنوی و میبینی که بقیه نمیتوانند حس کنند

نوشتن یک آدم کوفتی از تو میسازد که هیچ کس نمیتواند تحمل کنند،آهای!!از بیرون نگاه نکن…از بیرون همه چیز زیباست

اما این درون نوشتن است که همه چیز را دردناک میکند،ناخودآگاه لبخند میزنی،ناخودآگاه گریه میکنی

وانگهی دیگر این تو نیستی،کس دیگریست.

و در این دنیای مخوف نوشتن صبح ها دیگر با خودت بیدار نمیشوی،با آدم های خیالی بیدار میشوی که به دست خودت ساخته شده اند و حالا هر لحظه عذابت میدهند.

آهای!!از بیرون نگاه نکن…از بیرون همه چیز زیباست

من به تو میگویم،قبل از اینکه بخواهی در این دنیای جنون آمیز پای بگذاری به همه چیز فکر کن

چندی نمیگذرد که دیگر هیچ کس نیستی،هیچ کس!

و حالا این من هستم،پشت میزم مینشینم ساعت ها میتوانم به کاغذ های سفید خیره بشوم بی آنکه بدانم چند بار غذای روی گاز میسوزد،تلفن زنگ میخورد،همسایه ها سروصدا میکنند

و ساعت روی عقربه چند حرکت میکند

این من هستم،که دیگر نه تورا میشناسم نه خودم را..

بگذار به تو بگویم،قبل از اینکه در این دنیا پای بگذاری به این فکر کن تحملش را داری؟تحمل اینکه خودت نباشی..؟

تحمل اینکه دیگر حرف زدن با آدم ها هم سخت ترین کار دنیا برایت بشود.