دسته بندی
خدمات ما
بسیاری از ما راه رفتن را بدیهی می‌دانیم، اما برای بسیاری دیگر، این یک رویای تلخ است. اما ممکن است این آرزو به زودی به حقیقت بپیوندد.
بر اساس مطالعه تازه منتشر شده در مجله ساینس(Science)، گروهی از دانشمندان دانشگاه “نورث وسترن” نوع جدیدی از دارو را توسعه داده‌اند که قادر به بازسازی سلول‌ها است و فلج را در موش‌هایی که دچار آسیب نخاعی شده‌اند، معکوس می‌کند و به آنها اجازه می‌دهد پس از چهار هفته درمان، دوباره راه بروند. گام بعدی این تیم، انجام آزمایشات انسانی با اخذ مجوز از سازمان غذا و داروی آمریکا(FDA) است.
پیشرفت در نخاع موش ها بر اثر تحویل دارو
محققان با نگاهی به نتایج، متوجه شدند که پیشرفت‌های قابل توجهی در نخاع موش‌ها بر اثر تحویل این دارو ایجاد شده است. برای اولین بار، امتداد بریده شده نورون‌ها که به عنوان آکسون شناخته می‌شوند، بازسازی شده بودند. ضمن اینکه بافت آسیب دیده اغلب به عنوان یک مانع فیزیکی برای بازسازی عمل می‌کند، اما در موش‌هایی که تحت درمان قرار گرفتند، این مسئله نیز کاهش یافته بود. همچنین به عنوان یک تقویت اضافی، لایه عایق آکسون‌ها به نام “میلین” که برای ارسال سیگنال‌های الکتریکی حیاتی است نیز اصلاح شد و رگ‌های خونی جدیدی که مواد مغذی را به سلول‌های آسیب دیده منتقل می‌کنند، به وجود آمدند و نورون‌های حرکتی بیشتری را قادر ساختند که زنده باقی بمانند.
یک جهش خاص در مولکول‌ها توسط محققان
این پیشرفت مهم به لطف ایجاد یک جهش خاص در مولکول‌ها توسط محققان انجام شد که حرکت جمعی آنها را افزایش داد و توانایی آنها را برای تأثیرات گسترده بر سیستم‌های وسیع‌تر اطراف نخاع بهبود بخشید.
“استاپ” می‌گوید که گیرنده‌های نورونی به طور طبیعی مداوم در حرکت هستند که به این معنی است که افزایش حرکت مولکول‌های درمانی درون نانوالیاف به آنها کمک می‌کند تا با کارایی بیشتری به اهداف متحرک متصل شوند. این اولین ژل در نوع خود است و می‌تواند راه را به روی نسل بعدی مجموعه‌ای از داروها به نام “داروهای فوق مولکولی” باز کند که یک روش درمانی را برای جمع آوری تعداد زیادی مولکول به جای تکیه بر یک مولکول به تنهایی توصیف می‌کند.
زمانی برای هدر رفتن وجود ندارد
در حالی که آزمایش‌های حیوانی بیشتری قبل از آزمایش‌های انسانی مورد نیاز است، این درمان به طور بالقوه می‌تواند پیامدهای شگرفی برای تقریباً ۳۰۰ هزار نفری که در آمریکا با آسیب نخاعی زندگی می‌کنند، داشته باشد. ضمن اینکه طول عمر افراد مبتلا به این نوع آسیب‌ها معمولاً کوتاه‌تر از حد معمول است و از دهه ۱۹۸۰ تاکنون امید به زندگی آنها افزایش نیافته است، بنابراین زمانی برای هدر رفتن وجود ندارد.
